Blog - Mijn kijk op ''Onvoorwaardelijke Acceptatie'' - Jeff Foster
''Er schuilt een hoop kracht in het accepteren om niet perfect te zijn''
Ik ben nu een aantal blogs verder en ik krijg steeds meer vragen wat mijn motivatie is achter het schrijven van zulke persoonlijke en kwetsbare stukken. Zelfs een aantal vrienden staat er van te kijken en zo heb ik steeds vaker eenzelfde soort gesprek–
''Waarom schrijf jij eigenlijk blogs? - In eerste instantie omdat ik me er beter door ga voelen als ik ze schrijf. ''Maar waarom zet je ze dan ook nog eens online?'' - Omdat ik ze graag met andere mensen deel. ''Denk je dat andere mensen zitten te wachten op jouw blogs?'' Nee. Sterker nog, ik weet dat er een hoop mensen zijn die mijn blogs helemaal niets vinden.
Toch zie ik het als een mooie uitdaging om de toegevoegde waarde ervan te laten inzien. Want deze toegevoegde waarde ervaar ik zelf en ik zou het heel mooi vinden om op een bewuste of onbewuste manier dit ook mee te geven aan anderen. Want er schuilt veel kracht in kwetsbaarheid, terwijl de meeste mensen er eigenlijk alleen maar voor aan het weglopen zijn. En ik heb jaren lang tot deze groep mensen gehoord.
Verdriet voelt niet fijn. Onzekerheid, woede en pijn doen dat ook niet. Wij voelen ons het liefste elk moment van de dag vrolijk, gelukkig, sterk, moedig, vol vertrouwen, etc. Deze gevoelens geven ons een goed gevoel en laten ons krachtig en compleet voelen. Zo interpreteren we dat tenminste. We vergeten dat er in de ''negatieve' gevoelens net zoveel kracht schuilt als in de ''positieve'' gevoelens, zolang we ons er maar niet tegen gaan afzetten. Het afzetten neemt een gevoel van lijden mee en zorgt ervoor dat we ons pas volmaakt voelen als we ons hier ons ook in het geheel van hebben weten af te sluiten, maar dat lukt ons over het algemeen slechts tijdelijk.
Wanneer je jezelf toestaat om je af en toe eenzaam of verdrietig te voelen en hier een gevoel van acceptatie aan weet te koppelen, dan voelt het niet echt meer als eenzaamheid en verdriet. Natuurlijk voelt de eenzaamheid of het verdriet op zo'n moment nog steeds niet geweldig, maar we mogen best zo nu en dan even wat minder lekker in ons vel zitten. Door dat te accepteren gaan we het ook alleen maar meer waarderen als we ons wel weer bijvoorbeeld geliefd en vrolijk voelen.
In het boek ''The deepest acceptance'' (Onvoorwaardelijke Acceptatie) beschrijft Jeff Foster de zoektocht naar een gevoel van compleetheid. Wij zoeken vaak die compleetheid buiten onszelf, in bijvoorbeeld de droombaan die een einde zal maken aan al het lijden. Of in die geweldige partner die ons super gelukkig maakt en en alle leegtes vult. Maar ook in een sigaret, die ons heel even vrij kan maken van het lijden doordat er een fractie van een moment geen zorgen meer lijken te zijn of in een XTC-pilletje die alles opeens helemaal geweldig en euforisch kan maken. We zoeken naar alle mogelijke uitwegen om ons af te zetten van dat gevoel van lijden en zijn op die manier ons hele leven op zoek naar een compleetheid die we waarschijnlijk nooit echt zullen kunnen vasthouden. Net als dat er na regen zonneschijn volgt, is dit andersom ook het geval. Er is altijd wel weer iets nieuws, een nieuwe reden om ons niet meer compleet te voelen.
Jeff Foster zegt dat die compleetheid hier te vinden is, op dit moment, bij deze woorden. Hij noemt de perfectie van imperfectie en schrijft over de golfen van een oceaan, die door de oceaan zelf allang geaccepteerd zijn. Het is de kunst dat wij dat ook inzien en hij noemt dit 'Onvoorwaardelijke acceptatie'. Een ''golf'' gevuld met onzekerheid is net zo zeer een golf als eentje die vol zit met vreugde. ''Omarm de wereld'' - En je zal zien dat echt compleetheid schuilt in jezelf.
Ik heb een tijd geleden me sterk tegen deze ''negatieve'' gevoelens afgezet. Ik dacht dat ik me niet onzeker mocht voelen, omdat de buitenwereld een heel ander beeld van me had. Ik was bang dat ik vreemd was doordat ik me wel eens verdrietig en alleen voelde. Ik nam mezelf dit allemaal kwalijk en ik durfde het hier niet met anderen echt over te hebben. Ik durfde mezelf niet meer te zijn, omdat ik bang was dat ik daardoor afgewezen zou worden. Eigenlijk was ik mezelf al die tijd alleen maar aan het afwijzen en daardoor had ik mezelf verloren. Beter gezegd had ik destijds van mezelf verloren.
Inmiddels ben ik gaan inzien dat het juist erg krachtig is om deze ''negatieve'' gevoelens bespreekbaar te maken met anderen en nu weet ik dat ik ook niet gek ben dat ik ze wel eens ervaar. Juist doordat ik deze gevoelens accepteer en het er ook met andere over heb weet ik ze een plekje te geven en maken ze ook veel sneller plaats voor gevoelens die ik eigenlijk het liefste beleef. Ik merk bij veel mensen dat zij er zich niet helemaal gemakkelijk bij voelen als ik ze op deze manier benader en dat zij mij ook op een bepaalde manier afwijzen op dat moment. Het punt is nu alleen dat ik mezelf niet meer afgewezen voel. In tegendeel zelfs - Ik ben van mening dat iemand nog een bepaald deel van zichzelf afwijst, door die kwetsbaarheid van mij af te wijzen.
Dit bedoel ik absoluut niet als een aanval, maar ik vind het wel een mooi punt om even bij stil te staan. Neem een paar seconden de tijd om na te gaan bij wie je nou echt een akelig gevoel krijgt als je aan die persoon denkt? Of bij welk gespreksonderwerp je helemaal benauwd wordt? Probeer nu ook eens na te gaan waardoor dit nare gevoel precies komt? Denk je dat er ook een manier zou zijn dat je dat nare gevoel zou kunnen laten verdwijnen? Of heb jij daar geen enkele invloed op?
Mijn papa heeft mij altijd verteld dat wanneer ik naar iemand wijs er 1 vinger op die andere persoon gericht is en 3, of misschien wel 4 (ligt er maar net aan hoe ik mijn duim hou) naar mijzelf. Als klein kind begreep ik hier vrij weinig van, maar inmiddels hou ik mijn vingers mooi bij me.
Ik kreeg dat akelige gevoel 2 jaar geleden heel erg wanneer mensen over de dood gingen praten. Ik kon de oneindigheid van het leven na de dood niet accepteren en wees het dan ook flink af als mensen erover begonnen te praten. Nu ik vrede heb met dat idee en het ook allemaal kan accepteren sta ik er wel open voor om er met mensen over te hebben, al hoewel de dood natuurlijk nooit echt een top gespreksonderwerp is, omdat er over het algemeen maar heel weinig vreugde bij komt kijken.
Wanneer iets of iemand een bepaalde onzekerheid bij je opwekt die niet geaccepteerd wordt dan ontstaat er een bepaalde mate van angst en angst is niet fijn! Maar ook die angst, voelt niet echt meer als een angst wanneer hij geaccepteerd is en er is dan ook geen reden meer om iets af te wijzen. Lukt je dit dan kan je alles en iedereen aan!
Ik weet het, goed zweverig weer allemaal, maar lees vooral het boek 'The deep acceptance' van van Jeff Foster. Hij beschrijft dit vele malen mooier en duidelijker dan dat ik hier vluchtig doe in mijn blog.
Ik heb gemerkt dat openheid niet alleen je relaties mooier maakt, doordat je zowel jezelf als een ander echt leert kennen, maar ook omdat je er op die manier achterkomt dat het leven volmaakt is met alle tegenvallers waar je mee te maken krijgt. Door middel van het schrijven probeer ik de connectie tussen het rationele denken vanuit mijn hoofd en de intuitieve gevoelens die gecommuniceerd worden door mijn lichaam te verbeteren. Ik vind het heel mooi om o.a. door mijn blogs met mensen in contact te komen die het authentieke en zweverige van mij kunnen waarderen en het zijn ook die mensen waar ik momenteel ook graag relaties mee aan ga. Hopelijk kan jij, ondanks het zweverige, je in een aantal dingen vinden en ben je bereid om te experimenteren met het accepteren en bespreekbaar maken van die ''negatieve'' gevoelens. Want er schuilt echt een hoop kracht in kwetsbaarheid. Het kost alleen ook veel moed om dat te durven inzien.
