Blog - Hoe lijm ik een gebroken hart?
Wat doet het pijn, het ene moment nog meer dan het andere. Emotionele scheuten die door mijn hele lichaam schieten en me in elkaar doen laten verkrampen. Bah, niets fijns aan. Hoe graag ik ook wil dat de nare gevoelens weggaan - dat het het me lukt om me er overheen te zetten - niks lijkt mijn intense verdriet echt te kunnen laten verdwijnen. Maar gelukkig , ook na dit koude, regenachtige weer komt zonneschijn.
In dit blog schrijf ik hoe ik de begin periode na de break-up van mijn afgelopen liefdes/ego relatie heb ervaren en hoe ik hier overheen ben gekomen, want poeh wat heb ik een verdriet gekend. Hoewel iedereen liefdesverdriet natuurlijk op een andere manier verwerkt hoop ik toch een aantal mensen te kunnen raken. Het stuk komt uit mijn 'dag'boek (dagelijks schrijven lukt me net niet helemaal), voel je echter vooral aangesproken waar mogelijk.
‘’Een gebroken hart voelt hartstikke leeg. Misschien wel net zo leeg als een hart voelt die nooit heeft beleefd wat liefde is. Het versterkt een heel onzeker deel van mijzelf en het voelt tegelijkertijd alsof er een ander deel van mijzelf verloren is gegaan. Het mooiste en speciaalste deel waar ik over beschikte. Mijn grootste trots. Mijn echte liefde.
De pijn die ik voel is heel moeilijk in woorden te omschrijven. We noemen het een gebroken hart, wat natuurlijk maar een hele gekke benaming is, maar dat komt omdat onze woorden het eigenlijk niet halen bij het gevoel dat het verdriet met je doet.
Mijn hart zorgt voor leven in je buik, in mijn hoofd, en in mijn borst en in al mijn andere lichaamsdelen. Zonder mijn hart is er geen leven meer. Een breuk zou ervoor zorgen dat dit leven in elk lichaamsdeel minder of niet te voelen is en zelfs pijnlijk kan zijn. Misschien omvat dat de kern van een gebroken hart wel mooi.
Mijn hart heeft tijd nodig om deze breuk te laten helen. Net zoals dat bij het breken van een been gaat zorgen tijd en rust ervoor dat je aansterkt om uiteindelijk opnieuw op te kunnen staan.
In situaties van diep verdriet kom ik er ook achter dat haat en liefde heel dicht tegen elkaar aan liggen. Net als dat geldt voor boos en blij zijn - sterk en zwak - of zeker en onzeker. Ik schommel tussen twee uitersten van bepaalde emoties, maar de, in onze beleving, negatieve emoties lijken de overhand te nemen. Ik zet me hier nog wel eens tegen af en een aantal keren schieten hier dusdanig ver in door dat ik in het vervolg een periode niet meer echt lief durven te hebben. Een flink gemis.
Ik vergeet soms dat boos, zwak en onzeker zijn net zoveel deel van mij uitmaken als dat blij, sterk en zeker zijn dat doen. Hoog compenseert laag. Verdriet compenseert liefde. Zonder verdriet zou liefde niet zijn wat nu het is. Ik hoef me helemaal niet af te zetten tegen dat 'negatieve' gevoel. Uiteindelijk volgt die balans toch wel, hoe ver weg die soms ook mag lijken te zijn.
Voor nu kan ik die liefde het beste zoeken bij familie, vrienden en bij mijzelf. De liefde van familie en vrienden zal niet hetzelfde zijn als waar naar ik naar verlang. Het gevoel van gemis naar meer, naar de ander, zal ook blijven bestaan, maar geef dit gemis een plekje. Vanaf het moment dat ik de situatie geaccepteerd heb zal ik langzaam maar zeker dat dal uitgroeien, op weg naar een betere ik die meer liefde voor zichzelf kent.. Misschien moet ik ook nog wel een paar keer gaan zitten, of zelfs liggen, maar aan elk verdriet komt een einde en uiteindelijk kom ik er alleen maar sterker uit’’.
‘’Geef het tijd en heb jezelf lief zoals je je liefde ook eerder lief hebt gehad. Uiteindelijk ligt ware liefde bij jezelf’’.
Ik sluit af met concrete tips - waarvan we allemaal eigenlijk wel weten dat ze helpen, maar waar ons hoofd de grootste moeite mee heeft om het door te communiceren naar het hart. Ik wil ze toch noemen, in de hoop dat mijn verhaal de verbinding van je hart naar je hoofd iets toegangelijker heeft gemaakt. Als het goed is kom je op deze manier het snelste over de ander heen en zal het niet meer voelen alsof je leven op pauze staat. Dit baseer ik vooral op eigen ervaringen, maar in mijn korte leven als gevoelige casanova denk ik ook wel hier toch wat van te hebben geleerd:
Sluit je langzaam maar zeker af van alles wat je aan de ander doet laten denken. Stop met het terugkijken van foto’s en oude berichten en kijk ook niet meer op facebook, whatsapp en andere sociale media van je ex. Zet jezelf er boven en je denkt toch elke week weer een paar keer minder aan je ex.
Probeer niet voor een ander in te vullen hoe het allemaal zit. Je ex heeft deze keuze gemaakt en jij kan hier niets aan doen. Zoek het bij jezelf en ga zelf af waar jouw fouten liggen en waar jij je zelf zou kunnen verbeteren.
Voel liefde voor jezelf, en accepteer de beslissing van je ex. Zij / hij heeft rust nodig en jij hebt die warmte nodig. Als je deze maar bij de ander blijft verlangen dan gaat de ander zich alleen nog maar meer van je afzetten en wakker je bij jezelf alleen maar die haat telkens aan. Doe dingen die jij leuk vindt en laat het contact maar uit je ex komen. Komt dit niet, prima, maar daar sta jij dan boven.
Stuur geen lieve of wanhopige berichtjes. Er is niets onaantrekkelijker dan iemand die wanhopig vraagt om terug bij je te komen en je zal je hier ook echt niet beter door gaan voelen. Je ex weet wat jij voor haar / hem voelt, dat heb je al vaak genoeg laten weten. Mocht het tijd zijn voor lieve berichten, dan mag je ex daar mooi mee komen.
Probeer de gedachtes over de fysieke verschijning van je ex in te ruilen voor alle positieve gevoelens die gerelateerd zijn aan je ex. Focus op wat je leuk vond om van haar / hem te houden. Je hebt geluk gehad met wat jij gevoeld en ervaren hebt. Sommige mensen hebben dit nooit gedaan en zullen het misschien ook wel nooit doen.
Hou voor jezelf eens bij wat je per dag doet waar je allemaal trots op bent. Wat geeft jou een goed gevoel over jezelf? Wat vond je leuk om te doen? Zo ontstaat vanzelf die waardering die zij / hij jou dan niet meer hoeft te geven. Je bent net zo compleet zonder haar / hem en hebt niets van de ander nodig.
