Blog - Hobbels op het pad naar volwassenheid
Het blijft een eeuwen oude deceptie. Tot ongeveer je 21e is het leuk en spannend, maar daarna proeft eigenlijk elk jaar de appel een beetje zuurder. Als kind wordt ieder jaar erbij gevierd met extra vreugde en vrijheid. Naarmate je ouder wordt echter, hecht je daar steeds minder waarde aan. Ja, een jaartje meer levenservaring en dus een jaartje wijzer, maar daar tegenover verlies je elk jaar iets van het speelse van je zorgeloze jeugd. Volwassen worden is voor iedereen een uitdaging, maar hoe leuk en makkelijk is dat volwassen worden nu echt?
Bij mij begint het nu langzaam op te borrelen als inmiddels bijna 23 jarige. Nog lang niet oud, maar ook niet echt jong meer. Over een week is het weer feest voor mij, maar ik weet dus niet helemaal of er nu ook echt wat te vieren valt. Volwassen worden klinkt gaaf en nieuw, een uitdagende ontwikkeling. Maar het verlies van de jeugdigheid staat mij niet echt aan. Een jaar meer levenservaring wordt opeens confronterend, terwijl ik er toch ook veel naar heb uit gekeken om te groeien naar een betere ik.
Begin dit jaar had ik voor mezelf besloten om stappen te maken in mijn leven. Sprongen eigenlijk. Ik wilde leren meer vertrouwen in mezelf te hebben en gelukkig te zijn met kleine dingen. Eerder maakte ik me altijd zorgen dat ik dingen niet op de juiste manier aanpakte. Ook wilde ik nu eindelijk nu eens een baantje nemen zodat ik kon ervaren hoe het is om te werken. Vrijwel mijn hele leven ben ik daarvoor te lui geweest. Ik wilde bovendien meer nieuwe dingen uitproberen en was het zat om steeds weg te lopen voor verantwoordelijkheden. Ik wilde groeien richting het beeld dat ik had bij volwassen worden. Ik was er klaar mee was om mezelf elke keer weer bij elkaar te rapen wanneer ik het gevoel had dat ik mezelf verwaarloosde. Ik wilde verder. Ik wilde groeien. Ik wilde echt die sprongen maken in de persoon die ik ben, en wil zijn.
De stageplaats waarvoor ik afgelopen juli ben aangenomen kwam dan ook als een pareltje om mijn goede voornemens in praktijk tot leven te brengen. Wat voelde het telefoontje met het goede bericht dat ik kon beginnen ook lekker! Ik kon eindelijk de evaluatie doorstaan die pikachu nooit had willen maken. Een evaluatie die ook ik maar moeilijk durfde te maken, maar waar ik al vele jaren over gefantaseerd had en dus ook naar uitkeek.
1 september zou mijn stage beginnen en voor die tijd kon ik van een 2 maanden durende vakantie genieten om mezelf hier helemaal klaar voor te maken. Ik heb een mega gezellige week gehad met mijn vriendinnetje bij mijn tante in Allicante (ja net als in het liedje) en heb 4 dagen het idyllische mogen ervaren op mijn droomfestival België, Tomorrowland. Toen de zomer tegen zijn einde aanliep (en dat was dit jaar al vrij snel met het belabberde weer) ben ik ook nog een week naar Frankrijk geweest met mijn familie, de vriend van mijn zus en mijn eigen vriendin. Een week die heerlijk had moeten zijn, maar toch was dit een week waar een naar en onzeker gevoel bij mij kwam opspelen. Een gevoel van angst voor wat de toekomst zou brengen. Een toekomst die er daarvoor nog heel rooskleurig uit zag en nu plotseling twijfels in me aanwakkerde.
De stage kwam dichterbij en dit nam veel spanning, stress en onzekere vragen met zich meebracht. ‘Kan ik dit werk wel?’ ‘Straks vind ik er helemaal niks aan?” “Misschien heb ik helemaal voor niks de afgelopen jaren gestudeerd?' Ik wist hoe graag ik mijn weg wilde vinden. De weg naar vertrouwen en een sterker persoon. Maar ik was bang voor welke gevolgen deze weg met zich mee zou nemen. Bang dat ik deze hobbels op mijn weg niet zou kunnen overwinnen. Bang dat ik opnieuw moest beginnen aan het pad dat ik eerder in het jaar al had afgelegd.
Voor dat moment van twijfel was ik volwassener, sterker en trotser dan ooit. Ik was al mijn goede voornemens aan het verwezenlijken en merkte dat dit allemaal veel makkelijker ging dan ik voorheen in mijn hoofd heb gehouden. Ik liet me niet meer meeslepen met de nare gedachtes die me eerder tegen hebben gehouden in mijn doen en laten. Dat heb ik allemaal zelf gedaan, maar helemaal zelf had ik dat nooit zo snel kunnen doen.
Gepaard met mijn goede gevoelens, kwam er een heel speciaal meisje in mijn leven. Vrolijk, net als ik. Ambitieus, ook die persoonlijkheidstrek bevat ik. Bovendien was ze zoekend naar haar weg in het leven, terwijl ze tegelijkertijd hier zoveel mogelijk van wilde genieten; check, check. We hadden een klik vanaf het eerste moment dat we elkaar hebben leren kennen. Een klik waarvan ik het bestaan eerder nooit heb geweten. Ik ben me gelukkig gaan voelen op een manier dat ik dacht dat ik de hele wereld aan kon. Ook dit was compleet nieuw voor me. Ik voelde me herboren. De klik is altijd blijven bestaan en hier is een hele speciale en mooie verliefde relatie uit voortgekomen. Een relatie die alle stomme dingen in het leven doet laten verbloemen. Die mij kracht en energie geeft, zoals een relatie dat hoort te geven. Bovendien is het een relatie die mijn zwakheden onderuit haalt om me te zo te begeleiden over de hobbelende, bergachtige weg naar mijn geluk. Mijn soulmate, zoals mijn moeder dat zo mooi noemt.
8 gelukkige maanden samen hebben we gekend. De gelukkigste maanden van mijn leven. De uitdagende levenservaring als stagiaire had heel veel moois voor mijn persoonlijke ontwikkeling in petto, maar was toch moeilijk te combineren met een nieuwe fase van onze relatie. Ik had opeens niet meer de overvloed aan vrije tijd die ik voorheen altijd had. Ik kon mijn focus opeens niet meer houden bij de dingen die ik leuk vond om te doen, maar moest de focus verplaatsen naar dingen die moesten worden gedaan. Hoe leuk ik die dingen ook vond, en nog steeds vind, ze zijn allemaal een stuk minder leuk zonder de liefde van mijn leven aan mijn zij.
Onze relatie werkte niet meer door botsende persoonlijkheden. Zo noemde zij het, ik noem ze liever uitdagende hobbels. Die botsingen, of hobbels, waren voorheen door verliefdheid geen probleem. Daar keken we doorheen of we zagen ze niet eens. Vanaf het moment dat we onze nieuwe eigen wegen moesten combineren met de weg die we samen moesten afleggen liepen we echter vast. Het waren te veel veranderingen in beide levens om ook nog eens de aandacht bij het leuke tussen ons te houden. Iets wat ik heel jammer vind, want zij is is de gids geweest die mij heeft begeleid naar de persoon die ik nu ben. Volwassen, sterk en trots. Wat had ik de nieuwe mij zo graag met haar willen delen, de rest van mijn wandeling door het leven. Over alle hobbels en bergen die ik nog tegen moet komen. Maar voor nu hoop ik dat die mooie versie van mezelf ook zonder haar kan zijn.
Waar ik niet op zoek was naar een meisje, maar naar mijn eigen volwassenheid is het een heel bijzonder meisje geweest die mij heeft geholpen bij het afleggen van een deel van deze weg. Door de verschillen tussen ons in persoonlijkheden ben ik mijn eigen zwaktes gaan inzien en heb ik veel sprongen in mijn ontwikkeling gemaakt. Sprongen die ik wilde maken. Ik twijfel niet meer zo zeer over dingen, ik doe gewoon. Wat een portie liefde wel niet allemaal met je kan doen?! Ik ben haar gigantisch dankbaar hiervoor. She’s the best thing that ever happend to me.. Lekker cliché, maar daarom niet minder waar.
Het streven naar volwassenheid is een heel uitdagend proces. Zonder het aangaan en onderhouden van relaties echter, betekent dit vrij weinig. Voor mij dan tenminste. Successen behalen, of te wel het overwinnen van de onvermijdelijke hobbels, doe ik voor mijzelf en hetzelfde geldt voor het ontwikkelen van de persoon die ik ben en wil zijn. Binnen een relatie is dit overigens anders, dan doe je dit samen, maar dat maakt de weg niet minder mooi. Betreft de jeugdigheid, valt er ook amper van te genieten als er geen relaties zijn waarmee het speelse gedeeld kan worden. Doormiddel van dit contact aan te gaan en te onderhouden leer ik pas echt om de persoon te waarderen die ik ben. Op die manier ga ik echt verder, groei ik in mijn ontwikkeling en maak ik de gewenste sprongen in het leven over de hobbelige weg, die ik als mens zo graag wil afleggen.
