Blog - De eeuwige zoektocht

Waar doe ik het nou eigenlijk allemaal voor? Wat is nu eigenlijk de betekenis van het leven en hoe vind ik m'n weg naar geluk? Dit zijn vragen die waarschijnlijk bij iedereen wel eens in het hoofd rondspoken. Bij de één wat eerder of heftiger dan de ander, of misschien wel langs elke vorm van bewustzijn heen. Echter, is er in alle zoektochten die de mens in zijn bestaan heeft ondernomen, niemand geweest die met zekerheid antwoord kon geven op deze vragen. Toch vind ik het leuk om er even hardop over te filosoferen.

Iedereen loopt wel eens tegen een periode van onzekerheid aan gepaard met twijfels of er wel juist gehandeld wordt. Somds dusdanig veel dat een wereld met een veel beperktere mate van intelligentie vrij aantrekkelijk lijkt, aldus mijzelf. Neem een hond. Twee keer eten per dag en liefst hetzelfde aantal, of nog een keer extra, een wandeling en je hoort hem echt niet piepen hoor. Hij weet in die beperkte wereld ook nog eens liefde te geven en te ontvangen? Een wereld zonder zorgen, hakunamatata. Wie wilt dat nou niet?

Nu leven we in een wereld waar we proberen vast te houden aan bepaalde zekerheden. Een zekerheid voor onze stabiliteit, houvast, veiligheid en ga zo maar verder. Maar de enige zekerheid die we hebben is dat we geboren worden en ook weer dood gaan en bij de dood komt juist weer een hoop onzekerheid kijken. We hebben namelijk geen flauw idee hebben wat de dood nou precies inhoudt. Uit angst voor het onzekere zijn wel een hoop gelovige stromingen ontstaan om hier een hoop en richtlijn aan te geven. Ondanks dat de dood zoveel onzekerheid met zich meebrengt komt het toch voor dat een menselijk brein bij diep ongeluk de zekerheid van het leven zat is. Bij deze depressieve mensen lijkt het onzekere van de dood de beste oplossing om van alle problemen af te komen en op die manier verlost te zijn van alle zorgen. Weg van enig gevoel. Weg van beleving. Weg van alle zekerheid die ons als cadeau geschonken is, het leven.

De dood geeft ook mij veel onzekerheid. Al hoewel hij zo ver weg lijkt, toch denk ik er wel eens over na. Ik ben vooral bang voor een eventueel leven na de dood. Bang voor de oneindigheid van een bestaan. Ik ga me hier zo extreem klein, onbelangrijk en machteloos door voelen dat ik twijfel of het überhaupt verder wel betekenis heeft dat ik leef. Zo kom ik weer terug bij de zekerheid die ik nu heb, en dat is dat ik nu leef en uiteindelijk ook zal dood gaan. Gelukkig zijn lijkt eigenlijk het enige wat echt telt in een menselijk leven. Ieder mens is zijn hele leven op zoek naar dit gekke verschijnsel, het geluk. De één vindt het sneller dan de ander en er zijn zelfs een aantal die het geluk nooit hebben gevonden, of zich eigenlijk nooit bewust van deze gelukkig momenten zijn geweest. Daarom is het misschien een beter levensdoel om tevreden en trots te zijn op de persoon die je bent en om daar van te genieten. Toch?

Dat is naar mijn idee een deel van de wijsheid die je als mens op doet. Naarmate je ouder wordt leer je hier steeds beter mee om te gaan en kun je uiteindelijk als gelukkig en bejaarde ziel terug kijken op je leven. Ook als ze niet die succesvolle acteur, zanger of advocaat zijn geworden die ze als student hoopten te worden. Ieder mens heeft zo een streven te willen zijn wat hij / zij denkt te kunnen zijn en dit zorgt er ook voor dat wij ons als mens altijd zullen blijven ontwikkelen. Maar het is misschien nog wel belangrijker dat we trots zijn op de de unieke individuen die we nu al zijn. Mijn angst voor de dood is ontstaan door de twijfel of ik ook ooit de persoon zal zijn die ik zo graag zou willen zijn. Het is echter onmogelijk om nu mijn toekomst te bepalen. Ik kan enkel bepalen wat ik op dit moment doe, nu ik deze blog aan het schrijven ben en hoe ik me hierbij voel. Ik kan beslissen om nu te genieten van wat ik heb en wie ik ben. Het is helemaal niet nodig om zorgen te hoeven maken over of ik alle vragen die ik in mijn hoofd ooit zou kunnen beantwoorden. Ik leef nu, ik beleef nu en ik ervaar nu. Ik kan daar nu van genieten en hoef me geen zorgen te maken of ik in de toekomst ook wel aan het genieten ben zolang ik er maar wel van leer. Ik durf toch wel met een kleine zekerheid te zeggen dat het leven nooit loopt zoals je nu voor ogen hebt. Is dat dan toch een derde zekerheid in het leven?!

Het leven is lang niet altijd mooi, maar dat maakt ons juist weer extra dankbaar voor de momenten dat het allemaal wel even meezit. Minder miepen en een stuk meer genieten. Het leven is veel te mooi voor gemiep. Zelf vind ik het een mooie gedachte om het leven en het geluk te zien als een verzameling van activiteiten en ervaringen die je ondergaat en waar je tijdens deze ervaringen relaties legt met andere mensen. De liefde die je zo creëert voor jezelf en voor anderen voedt onze innerlijke energiebronnen en dit maakt ons in staat om iets van onszelf mee te geven aan de medemens.

Mensen die de behoefte naar binding met andere mensen niet kennen, zijn naar mijn mening het gevaar van de wereld. Dat zijn mensen die een te hoge waarde geven aan status en geld en vergeten waar het leven eigenlijk om draait, voor zover dat gezegd kan worden. Een advocaat die puur werkt uit eigenbelang om veel geld te verdienen is vergeten wat eigenlijk van hem verwacht wordt bij het uitvoeren van zijn functie, waarbij gewerkt wordt vanuit rechtvaardigheid en de liefde voor de mens om deze ook aan iedereen te gunnen.

Liefde maakt de wereld zoals wij kunnen zijn; mooi, intelligent en diepzinnig. Een menselijk leven zonder liefde wensen we niemand toe, dat hoop ik dan tenminste. Maar om een ander lief te kunnen hebben is het toch echt nodig om jezelf ook lief te hebben. Jij bent wie je bent en je bent niemand anders dan dat. Wees daar maar trots op.

Genoeg gefilosofeerd, nu maar weer gewoon genieten van al het mooie dat het leven ons te bieden heeft!